Sanatın ölçülerinin ne olduğu, hatta onun olabilirliği,her zaman felsefi düşüncenin konusu olmuştur. İdealist estetik, romantik bir sanat kavrayışından hareketle sanatın olabilirliğini ve özerkliğini temellendirmek istemişti...

Sevi Şiiri

Ben senin en çok sesini sevdim.
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi.
Önce aşka çağıran, sonra dinlendiren,
Bana her zaman dost, her zaman sevgili.

Ben senin en çok ellerini sevdim.
Bir pınar serinliğinde küçücük ve ak pak,
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde,
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak.

Ben senin en çok gözlerini sevdim.
Kah çocukça mavi, kah inadına yeşil.
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil.

Ben senin en çok gülüşünü sevdim.
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran.
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman.

Ben senin en çok davranışlarını sevdim.
Güçsüze merhametini, zalime direnişini.
Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini.

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim.
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini.
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevgini.

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim.
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni..
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim,
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...